Rozdział 6

Rozdział 6

   Kiedy Gregor siedział przed komputerem z słuchawkami na uszach i muzyką puszczoną z maksymalną głośnością, nagle ktoś potrząsnął go za ramię, a on przeżył coś, co mógłby porównać z zawałem.

   ― CO TY ODWALASZ? ― krzyknął na osobę za sobą, która okazała się jego bratem.

   Lucas śmiał się z jego reakcji, a Gregor miał ochotę uderzyć go za to, co przed chwilą poczuł. Nienawidził, kiedy ktokolwiek go straszył.

   ― Krzyczę i krzyczę do ciebie, ale żeś nie łaskaw był odpowiedzieć, to przyszedłem ― stwierdził Lucas udając urażonego. Gregor ponaglił go wzrokiem, aby ten przeszedł do sedna sprawy. ― Manuel do ciebie przyszedł.

   ― To go wpuść ― stwierdził Gregor wciąż odrobinę zły na brata. ― Powiedz mu, żeby przyszedł tutaj.

   ― Co ja jestem, służba? ― marudził Lucas, ale posłusznie wyszedł z pokoju.

   Po chwili drzwi się otworzyły. Gregor nawet się nie odwrócił ― grał w grę, którą włączył zaraz po wyjściu brata z pokoju. Manuel nic nie powiedział; zwyczajnie usiadł na jego łóżku. Próbował skupić całą swoją uwagę na grze, jednak czuł się, jakby Manu wzrokiem wiercił mu dziurę w plecach. Udawał całkowitą ignorancję. Cisza była przerywana odgłosem strzelania i różnych krzyków dochodzących ze słuchawek, które były przewieszone przez jego szyję. Trwało to może pięć minut, ale on sam czuł się, jakby minęła co najmniej wieczność. Czasami jakby nie rozumiał siebie.

   ― Wiesz co? ― zagaił go w końcu Manuel sztucznie wesołym tonem.

   Gregor nic nie odpowiedział. Skąd mógł wiedzieć, co ten ma na myśli? Jego serce zabiło odrobinę mocniej, bo z niecierpliwością czekał na to, co jego przyjaciel ma mu do powiedzenia. Przez pokój przedzierał się intensywniejszy odgłos strzelaniny, kiedy Gregor podświadomie coraz szybciej klikał myszką.

   ― Jesteś nienormalny. Co ja ci zrobiłem?

   Nie odwracał się.

   ― Nic ― odparł.

   ― Stroisz fochy jak jakaś laska.

   ― Zwisa mi to.

   ― Super.

   Wbrew pozorom ― Manuel nie wyszedł z pomieszczenia trzaskając drzwiami. Nie wstał, nie próbował zwracać uwagi Gregora. Najzwyczajniej w świecie położył się na łóżku swojego przyjaciela i zaczął grać w gierkę na telefonie.

   To zaczyna się robić absurdalne, pomyślał Gregor. Dlaczego nigdy nie mogli reagować na wszystko jak normalne nastolatki? Jego znajomi ― z nim samym na czele ― byli dość nieprzewidywalni. Kiedy każdy normalny człowiek powinien się obrazić i nie chcieć przebywać z drugą osobą, oni siedzą sobie razem i grają w jakieś gierki. Stroili fochy, kiedy było to całkowicie bezsensowne, a nie obrażali się na siebie, kiedy mieli powody. Reagowali zbyt ostro na błahostki, a ze śmiechem na poważne sprawy. Było to dość niewygodne; rzadko kiedy dało przewidzieć się reakcję, a jeśli już próbowali ― lepiej było przewidzianą reakcję uznać za coś, czego ktoś nie zrobi.

   Gregor przerwał grę, w pokoju ucichł dźwięk strzałów.

   Manuel wyglądał tak, jakby nawet tego nie zauważył. Nie zareagował, kiedy ten odwrócił się do niego przodem. Gregor przyglądał mu się przez chwilę. Twarz jego przyjaciela była oazą spokoju. Nie marszczył czoła ani się nie uśmiechał ― nawet wtedy, kiedy zabrzmiał dźwięk oznajmiający przegraną. Manu zrobił to, co wcześniej Gregor ― najzwyczajniej włączył grę od początku.

   Gregor poczuł przypływ irytacji.

   ― Minęło? ― zapytał.

   Manuel spojrzał na niego i parsknął niemal histerycznym śmiechem. Gregor czuł się po części zmieszany tą reakcją. Przez pokój znów przedarł się dźwięk przegranej partii, ale tym razem nie kontynuował gry, zamiast tego odrzucił telefon na bok.

   ― No nie, nie wierzę. Najpierw się obrażasz, mimo że kompletnie nic nie zrobiłem, a teraz się mnie pytasz, czy to minęło? Jesteś nienormalny, Schlierenzauer.

   Gregor uśmiechnął się.

   ― Jestem ― szepnął pod nosem, ale wystarczająco głośno, by Manuel go usłyszał.

   Ten znów wybuchł śmiechem, a Gregor się do niego przyłączył. Obaj śmiali się tak głośno i szczerze, a radość rozpierała ich od środka. Całe napięcie powoli uchodziło, a oni wciąż śmiali się i śmiali, nie potrafiąc się powstrzymać. Powoli zaczęło brakować im powietrza, co było powodem do jeszcze głośniejszego śmiechu.

   ― Już starczy ― powiedział Manuel ocierając łzy z kącików oczu, wciąż się uśmiechając.

   ― Nie mogę oddychać ― śmiał się wciąż Gregor, jednak i on powoli tracił siły i poczuł wielką ulgę, kiedy już skończył. Nie wiedział, czy to z powodu rozluźnienia atmosfery, czy dzięki dopływowi powietrza do jego płuc. Jedno i drugie sprawiało mu wielką przyjemność.

   ― To chore, że my tu siedzimy, a ten blondas siedzi sobie we Włoszech i wygrywa pierwsze zawody FIS Cupu.

   ― Mnie olali rodzice, ciebie trener, a taki Mario sobie jeździ po zawodach, hulaj dusza, piekła nie ma.

   To było złośliwe, pomyślał Gregor. Manuel całkowicie zignorował tę przytyczkę.

   ― Kiedyś mu jeszcze pokażemy, nie?

   ― No jasne. Pokonam go na wszystkich płaszczyznach.

   ― Oczywiście ― uśmiechnął się Manu.

   ― Dobra, to zbieramy się. Za półtorej godziny trening, a jeszcze trzeba jakoś  się dostać do Innsbrucka.

   ***

  

   Jakąś godzinę później dojechali rowerami do miasta w dobrych nastrojach. Pogoda jak na połowę września była naprawdę piękna, niemal nie było czuć nadchodzącej wielkimi krokami jesieni. Rozmawiało im się przyjemnie. Gregor się zastanawiał, czy Manuelowi równie mocno brakowało mu tego. We wakacje spędzał czas naprzemiennie to z Mario i Manuelem, to z Tonim. W czasie roku szkolnego dla ostatniej dwójki miał naprawdę niewiele czasu, ponieważ większość czasu spędzał w internacie.

   ― Nie wiem, co zrobiłbym na jego miejscu, przecież ten idiota... ― Gregor komentował opowiedzianą przez Manu sytuację, jednak przerwał, bo nagle na coś wpadł.

   ― Ała, cholera jasna... ― masował się po nodze, na którą niefortunnie upadł.

   ― Ojejku, przepraszam, nie zauważyłam cię... ― zaczął się ktoś tłumaczyć i Gregor podniósł głowę do góry. Nad nim stała jakaś blondynka ― na oko w jego wieku. Skierował na nią wzrok, który wyrażał złość pomieszaną ze zdziwieniem ― obok dziewczyny bowiem leżały narty. Jasne, wiedział, że dziewczyny również skaczą, bardziej jednak zastanawiała go tożsamość tej dziewczyny, bo wszystkie inne  trenujące w SV Bergisel miał przyjemność poznać, a ona wyglądała za staro jak na początkującą.

   ― Dobra, idź już sobie. ― Gregor bardzo nie lubił, kiedy ktoś nadmiernie mu się tłumaczył bez powodu. Czuł się zirytowany zaistniałą sytuacją.

   Wyraz twarzy dziewczyny uległ całkowitej zmianie. Nagle zaczerwieniła się ze złości.

   ― Nie rozumiem, o co ci chodzi, jeśli coś ci przeszkadza w tym, że skaczę, to mógłbyś się ogarnąć. Nie tylko faceci mają do tego prawo, dobra? Jak jesteś taki mądry, to sam idź skacz! Zobaczymy, jak ci pójdzie! ― Dopiero teraz usłyszał w jej głosie obcy akcent. Szwajcarka?, zastanowił się.

   Gregor uśmiechnął się ironicznie podnosząc się z ziemi. Biedna dziewczyna nie wiedziała, co mówiła. Nie mógł się już doczekać, kiedy rzeczywiście będzie mógł jej pokazać, jak skacze.

   ― Dziewczyno, zluzuj ― zakpił. ― Sama na mnie wpadłaś, a teraz mi jeszcze kazania prawisz? Wystarczy, że będziesz uważać, jak łazisz. Nie mam nic do twoich… nart ― zmierzył wzrokiem sprzęt leżący na ziemi.

   ― Nie martw się. Tutaj to tylko on taki nieprzyjemniaczek, pamiętaj, nie wszyscy tacy są... ― wtrącił Manuel, który wciąż stał obok.

   ― Ja wciąż czekam na pewne słowo ― wtrącił Gregor złośliwie. Swego rodzaju pogrążanie dziewczyny sprawiało mu przyjemność.

   ― To sobie czekaj, ale na pewno się ode mnie go nie doczekasz ― powiedziała butnie dziewczyna, ruchem podniosła narty z ziemi, odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem ruszyła w stronę skoczni, która znajdowała się jakieś pół kilometra stąd.

   ― Dziwna laska ― skomentował Gregor. ― O cholerę jej chodziło?

   ― Gregor, wystarczy na ciebie spojrzeć, żeby już układać sobie w głowie linię obrony, wiesz?

   ― Naprawdę? ― zdziwił się, biorąc te słowa do siebie.

   ― Serio ― odparł Manu kiwając głową. ― Popracuj nad mową swojego ciała, zdecydowanie. Jakbym cię nie znał to bym się ciebie bał.

   Gregor zlustrował go wzrokiem.

   ― A teraz to się nie boisz? ― zapytał.

   ― Pewnie, że nie! Wiem, że tak naprawdę jesteś potulnym barankiem.

   ― A powinieneś ― skomentował Gregor i zamilkł, patrząc na niego poważnie.

   Manuel podrapał się po głowie i nie wiedział, co powiedzieć. Gregor po chwili powagi wybuchł śmiechem.

   ― Dobra, nie potrafię tak długo.

   ― Jakby mi ulżyło ― odetchnął Manuel z wyraźną ulgą na twarzy.

Ruszyli w stronę skoczni dłuższą trasą ― po drodze poszli zaszli do Boronzo, ponieważ bez śniadania trener nawet nie pozwalał im się pokazywać na skoczni.

   ― Jak tam, Gregor? Jak ci idą skoki? ― zagadał go barman, wycierając szklanki.

   ― A szkoda gadać ― machnął ręką.

   ― Aż tak źle? Nie idzie ci?

   ― Właśnie idzie super, tylko startować nie mogę, ale to serio długa historia, a śpieszę się na trening ― powiedział Gregor. Przez chwilę poczuł wyrzuty sumienia, że w tak oczywisty sposób zbył barmana. Obiecał sobie w myślach, że następnym razem poświęci trochę więcej czasu na rozmowę. W końcu barman jest jednym z jego pierwszych kibiców ― od początku kibicował mu i trzymał kciuki za powodzenie w jego karierze.

   ― W porządku. To co zawsze?

   ― Jakbyś mógł ― odparł Gregor i położył na blacie odliczone pieniądze. Po chwili miał już swoje śniadanie.

   ― Dzięki, do zobaczenia! ― krzyknął i wyszedł z baru. Na zewnątrz czekał na niego Manuel.

   ― Wiesz, chyba bardzo serio bierzesz to zdrowie odżywianie ― skomentował Manuel jego marchewkowe frytki. ― Niby też powinienem jeść podobnie, ale jakoś nie potrafię się tak przedstawić.

   ― Jak nie patrzysz na to jak na warzywo, to jest to całkiem smaczne ― stwierdził Gregor. ― Serio ― dodał, kiedy Manuel patrzył na niego z powątpieniem.

   ― Wierzę ci na słowo.

   Dopiero na skoczni zauważyli, że dziewczyny jeszcze nie skończyły treningu. Stanęli przy bandach i patrzeli na ich wyczyny.

   Najpierw widział skok Lizy, dziewczyny z tutejszego klubu. Potem przyglądał się drugiej dziewczynie siedzącej na belce ― w tamtym momencie mógł dostrzec jedynie jej jasnożółty kombinezon. Po chwili odepchnęła się od belki, a w następnej już leciała. Sylwetkę w locie miała nienaganną. Jej blond włosy wychodziły poza kask ― Gregor przez chwilę się zastanawiał, czy to aby na pewno zgodne z przepisami, jednak po chwili wyrzucił z głowy te myśli. Wylądowała na sto dziesiątym metrze z telemarkiem, który może nie był typowo książkowy, ale dość poprawny. Skok był raczej przeciętny pod względem długości, a jednak stylistycznie stał na wysokim poziomie. Dziewczyna podjechała do barierek z drugiej strony i ściągnęła kask, a Gregor rozpoznał w niej dziewczynę, z którą zderzył się kilka minut temu (Jak ona zdążyła tak szybko tu przyjść?, zdziwił się w myślach). Skierowała się w stronę wyjścia, a po chwili zginęła mu z oczu. Razem z Manuelem również skierowali się w stronę swoich szatni. W środku czekali na trenera i resztę zawodników. Pojawili się wszyscy zawodnicy, a za nimi trener Schuster. No tak, pomyślał Gregor. Przecież Haim jest w Predazzo.

   Schuster zaplanował im dzisiaj dzień skoków. Każdy z nich miał oddać co najmniej pięć, a pomiędzy wyciągać wnioski z poprzednich prób. Potem zostawił ich, aby rozgrzali się, przebrali i przybyli na górę skoczni.

   Gregor najszybciej skończył się przebierać po rozgrzewce, więc jako pierwszy był na górze. Usiadł na belce, dostał znak od trenera i ruszył, a po chwili wybił się i leciał. Adrenalina buzowała w jego ciele jak zawsze, kiedy był w powietrzu. Kiedy zbliżał się do ziemi, jeszcze bardziej wszystko w nim wrzało. Albo się uda, albo i nie. Pięćdziesiąt na pięćdziesiąt procent szans. Wylądował spokojnie, z telemarkiem i szeroko rozłożonymi rękoma. Daleko ― około sto dwudziestego piątego metra. Podjechał na nartach do band, uderzając w nie całą masą ciała. Cieszył się, bo dzięki złapaniu się rękoma udało mu się uchronić przed upadkiem.

   Za bandą stała grupka dziewczyn, które po swoim treningu chwilowo przyglądały się skokom chłopaków. Najbliżej bandy stała nieznajoma dziewczyna, na którą wpadł kilkadziesiąt minut temu. Złapał z nią kontakt wzrokowy, a po chwili ściągnął kask.

   ― Wiesz, wziąłem sobie twoją radę do serca i przyszedłem skakać ― uśmiechnął się złośliwie. ― Chyba całkiem nieźle mi poszło, co?

   Dziewczyna patrzyła na niego tak, jakby zaraz miała wybuchnąć.

   ― Ale nie martw się, tobie też poszło całkiem dobrze. Chociaż trochę zabrakło na odległości. ― Gregor zmarszczył czoło, obrazując rękoma brak owej odległości. ― Ale tak to okay ― parsknął śmiechem na odchodne. Jego ego zamruczało przyjemnie, kiedy nie usłyszał żadnych słów od dziewczyny. Wygrał tę potyczkę.

_________________________

Teraz opowieść z serii ogłoszenia parafialne (nieistotne szczegóły, omijając to niczego nie stracisz):

Jestem ścisłowcem, to tak na wstępie. Kiedy piszę opowiadanie na podstawie realnych osób i wydarzeń, chcę odwzorować wszystkie fakty najlepiej, jak się da. Głównie chodzi mi o konkrety w postaci zawodów, w których dany skoczek brał lub nie brał udziału, ale również małe szczególiki typu funkcjonowanie ośrodka szkoleniowego w Stams, trenerów kadry B i C w latach 2004/05/06 czy zawodnicy, którzy w tamtym czasie tam trenowali… Niestety nie wszystko potrafię odnaleźć i po prostu muszę Was prosić o wybaczenie, jeśli tego rodzaju fakty nie będą się pokrywały z rzeczywistością. Jeśli znacie odpowiednik w rzeczywistości ― śmiało dajcie mi znać, naprawdę sporo mi to ułatwi. Nie mówię o konkretnych sytuacjach, jedynie zwykłe fakty.

Po drugie chcę podziękować za aż 6 opinii pod poprzednim rozdziałem!

Zuzolekkk, dziękuję za nominację, jednak nie biorę w tym udziału.

MacOsX, dziękuję za opinię. Szczerze, to opowiadanie traktuję dość lekko, jednak staram się. Co do opisów bohaterów ― dziękuję za zwrócenie uwagi, nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy. Postaram się dawać więcej informacji o nich. Co do mojego narratora ― jest odrobinę surowy i piszę to całkowicie świadomie. Patrzę jednak na to w ten sposób, że nie chcę stworzyć bohatera idealnego, chcę zwracać uwagę na to, że jego rozumienie jest nie do końca poprawne.

Kocilla, Agata Grzesik, Lewandowska-Janowicz-Winiarska, Ewacchi, Marzycielka ― dziękuję za opinie!

Przepraszam za zdecydowanie za długie dopiski odautorskie, ale nie mogę spać spokojnie bez wytłumaczenia pewnych rzeczy.

Pozdrawiam,

~Frigusek.